De hemel bestaat niet

Liefdevol en meedogenloos. Zoals ze voor NRC Handelsblad zakenmannen ondervroeg, zo ondervroeg Jannetje Koelewijn jarenlang haar eigen vader. Waarom sloeg hij zijn zoons? Waarom mochten zijn dochters niet met open mond lachen? Waarom liep zijn vrouw bij hem weg? Waarom wilde hij zo graag in God geloven, maar kon hij het niet?

Wim Koelewijn (1929), zoon van een gereformeerde politieman en kleinzoon van een Spakenburgse visser, streefde naar het hoogste. Al zijn kinderen liet hij studeren en zelf werd hij na zijn pensionering nog meester in de rechten. Aan het eind van zijn leven ziet hij wat hij verloren heeft. Hij neemt zijn vrouw, die is vergeten dat ze zijn gescheiden, nog één keer mee naar Parijs. En hij vraagt de dominee om voor hem te bidden. De hemel bestaat niet is het nietsontziende verhaal van een gedoemd man en zijn grote liefde. Een ontroerend boek over huwelijkstrouw en heimwee, over verdriet en vooruitgang, waarin veel mensen zichzelf of hun ouders zullen herkennen.

Recensie

EEN ONTHULLENDE EN OPENHARTIGE FAMILIEKRONIEK VAN JANNETJE KOELEWIJN

De -voor mij- prikkelende titel "De hemel bestaat niet" (Uitgeverij Atlas Amsterdam/Antwerpen, 288 blz)  was voor mij -vooringenomen als ik ben- bijna aanleiding het boek terzijde te leggen.

De naam van de schrijfster klinkt weliswaar vertrouwenwekkend; ze zal iets met Bunschoten-Spakenburg te maken hebben. Maar de tekst op de achterflap stelde me niet helemaal gerust. "O, dan zal het wel weer meer van hetzelfde zijn" in de lange reeks van rancuneuze kerk-en/of geloofsafvallige nestbevuilers!" -Een gewild genre: binnen drie maanden de derde druk! Een bestseller!
Gelukkig won ook mijn nieuwsgierigheid het en voelde ik me uitgedaagd, ondanks/dankzij de titel "De hemel bestaat niet". (Ik heb meer met de -nieuwe- aarde). Overigens duurde het lang voordat ik het verband begreep tussen de titel en de ondertitel "Over het leven van mijn ouders". Pas helemaal aan het eind van het boek (blz.282) blijkt het slechts te gaan om een enkele uitspraak van de moeder van de auteur.

De ondertitel is weliswaar minder spannend, maar de levensbeschrijving van de ouders is niet minder open(hartig), persoonlijk en soms best aangrijpend en ontroerend zelfs. De schrijfster weet de sfeer op kerkelijk en godsdienst terrein ((neo-)gereformeerd, de Vrijmaking 1944) en in de sociale en maatschappelijke verbanden, de jeugdjaren, de oorlog (WOII)en de decennia daarna levensecht te tekenen en te typeren. Volgens eigen zeggen: geheel naar waarheid; al proef je tussen de regels door enige innerlijke distantie. Helaas waren het dus geen clichés, wat we lezen over de uitverkiezing, de houding tegenover de bezettende macht tijdens WOII, en over "kastijding" van kinderen... Jammer, die enkele ontsierende vl(o)ek. Een "piep" of ...... zou me liever zijn geweest.

Overigens, een knap geschreven relaas!

P.A. Vlok
December 2011